Kopje van Bloemendaal

Vandaag had ik de hele middag voor mezelf, want de meiden waren de hort op om kleding te scoren bij de Primark in Alkmaar en daar had ik eerlijk gezegd niet zo’n zin in. Om me daar bij de vele andere vaders te voegen en te gaan zitten wachten tot de meiden eindelijk klaar zouden zijn met shoppen. Nee, ik had voor mezelf bepaald dat ik in eerste instantie naar de ANWB winkel in de stad zou gaan lopen, aangezien ik daar wilde kijken voor een nieuwe dagrugzak en daarna wel zou gaan zien wat daarop zou gaan volgen. Mijn oude 25 liter rugzak is toch wel een beetje op z’n eind en aangezien ik nu weer vaker aan het wandelen ben, zou een nieuwe rugzak geen overbodige luxe zijn. Zo eentje met een goed ventilerend rugsysteem, want ik zweet me op mijn rug altijd zo de blubber met een rugzak.

Van de week had ik op mijn telefoon nog de app van de ANWB gedownload en zag dat er 30% korting op de rugzakken van Human Nature en Helly Hansen zat en deze actie loopt t/m 30 oktober, vandaag dus. Gisteren keek in nog eens op de app naar de openingstijden en zag dat ze zondag, vandaag dus, open waren van 12.00 uur tot 17.00 uur. Dat is dan mooi en vol goede moed stapte ik vandaag om 14.00 uur de deur uit richting de ANWB winkel.

Onderweg pakte ik mijn telefoon nog eens ter hand en keek weer naar de app, om te ontdekken wat er nog meer in de aanbieding is. Ik ben toch een koopjesjager wat dat betreft. En automatisch keek ik ook weer naar de openingstijden, want tot hoe laat waren ze ook al weer open? Wat schetste nou mijn verbazing? De winkel was vandaag gesloten… En dat terwijl ik gisteren nog gekeken had en toen stond er dat ze open waren… (?) Wat nu, had ik nu wel goed gekeken gisteren? Alkmaar was vandaag wel open en Haarlem niet… Had ik dan toch mee moeten gaan met de meiden? Ik was ondertussen al even onderweg op de Rijksstraatweg…

Change of plans

Helaas, een andere rugzak zat er dus niet in vandaag, dan maar het beste er van maken en een ander doel voor ogen nemen. Ik had me verder ook niet bedacht wat voor route ik zou gaan lopen. Dus besloot ik maar om rechtsaf te slaan bij de Dekamarkt aan de Planetenlaan, richting het Park achter het oude Haarlem Stadion. “Ach ik zie wel waar ik naar toe wandel, misschien wel richting Bloemendaal”, dacht ik op dat moment. Zo gedacht zo gedaan. Bloemendaal it was… Verder ging het langs het Mendel college, pad langs het spoor, spoor onder door naar het station Bloemendaal. Het weer was heerlijk om te lopen.

Op het pad naast het spoor heb ik nog even geëxperimenteerd met mijn selfiestick. De handgreep kan je ook als een driepoot opstellen. Ik had ook mijn bluetooth afstandsbediening meegenomen. Selfiestick met telefoon erop neergezet, langs gelopen en met de afstandsbediening afgedrukt. Foto was goed gelukt.

Het Station achter me latende ben ik richting het bevrijdingsmonument gelopen en door langs het theekoepel van Wildhoef en Huize Wildhoef naar de Donkerelaan. Beide, monument en Wildhoef, hebben voor mij wel een bepaalde betekenis. Het monument omdat ik bezig ben met het realiseren van een Joods monument (klik hier voor meer informatie), welke daar bij moet komen te staan en onthuld zal gaan worden op 4 mei 2017 en Huize Wildhoef, omdat ik daar ooit een boekwerk over ben begonnen te schrijven. Huize Wildhoef tegenwoordig is een gecombineerd verzorgings- en verpleeghuis, met een roerige geschiedenis waar ik over aan het schrijven was. Alleen dat boekwerk heb ik nooit afgemaakt.

Huize Wildhoef

De “Stichting Wildhoef”, die door de heer J. de Jong samen met de twee artsen Talsma en Dankbaar in het leven was geroepen, kocht in 1938 31/2 HA van het landgoed Wildhoef op, met als doel om er een tehuis voor ouden van dagen op te bouwen. In juni 1939 werd met de bouw van het 87 appartementen tellende rusthuis, naar ontwerp van de Haagse architect J.J. Hornstra, begonnen. De uitvoering viel onder de Nederlandse Aannemings- Maatschappij v/h H.F. Boersma, eveneens te ‘s-Gravenhage. De nodige bomen en het hertenkamp moesten voor de bouw het veld ruimen. Het nieuwe rusthuis was in mei 1940 klaar en ongeveer dertig bewoners namen hun intrek in deze nieuwbouw. Op 1 juni 1940 zou het gloednieuwe gebouw in gebruik worden genomen als bejaardenoord, maar de bewoners moesten deze weer verlaten, omdat het rusthuis, alsmede het gehele landgoed, na het uitbreken van de oorlog door de Duitse bezetting werd gevorderd voor legering van een Luftcommando en Kommandatur Bloemendaal.

De Duitsers bleven er tot aan de bevrijding. Na de oorlog werd Huize ‘Wildhoef’ verruild met de Canadezen. Het 2e Eskadron van de Royal Canadian Dragoons onder bevel van Colonel Veitch en Colonel Vickers namen nu voor korte tijd bezit van het rusthuis.

In 1945, nadat de Canadezen waren vertrokken en het gebouwencomplex door de Binnenlandse Strijdkrachten in bezit werd genomen, verkeerde het gehele complex en het park in desolate toestand. Vooral het Huis van Brecht. De knoppen van veel deuren waren verdwenen en sloten waren geforceerd. Op een aantal plaatsen was het glas in de ramen gebroken en vervangen door stukken karton. En het park lag er als verwaarloosd bij. Het gesloopte gebouw werd de kazerne voor de BS. Om er een fatsoenlijk verblijf van te maken moesten de gebouwen gerestaureerd worden. Om de restauratiewerkzaamheden wat te bespoedigen marcheerden geïnterneerde NSB-ers dagelijks van de Koepel in Haarlem naar Bloemendaal om de gebouwen op te knappen en te werken als tuinlieden, schoonmakers, koks en bedienden.

Vervolgens nam het 6e K.N.I.D. (later Stormschool Bloemendaal) de boel over tot mei 1949, waarna deze vertrok naar Roosendaal.

Huize ‘Wildhoef’ kon weer als bejaardenhuis worden ingericht. Wel moest het nodige puin worden geruimd, want de plaats was danig verwaarloosd in die 10 jaren. Het eens zo mooie terrein was doorsneden door loopgraven en er waren bunkers gebouwd. Het gehele herstel ervan was in maart 1950 voltooid, zodat alle gasten hun intrek in het huis konden nemen. Twee maanden later in mei datzelfde jaar, kocht de Stichting Wildhoef het herenhuis, theekoepel met omliggende terrein. Hierdoor werd het eigendom van de Stichting meer dan 5 HA groot. Het herenhuis, villa Wildhoef, en de tuinbaaswoning aan de Donkerelaan, welke in zeer vervallen toestand waren geraakt door militair gebruik gedurende de mobilisatie, Duitse bezetting enz. is kort daarna met steun en volgens aanwijzingen van het Rijksbureau voor Monumentenzorg door het Wildhoefbestuur aan de buitenkant gerestaureerd. Van binnen werd het huis geheel gesloopt, waarna de beschikbare ruimte gelegenheid bood om er een 11-tal appartementen in te richten ter uitbreiding van het rusthuis. Op 1 mei 1952 werd het gerestaureerde huis in gebruik genomen.

Eind jaren 60 kwamen er problemen tussen het Stichtingsbestuur en het Curatorium. De problemen liepen hoog op. En eindigde met een gerechtelijk vonnis, welke het bestuur dwong haar werk tijdelijk te stoppen. Er kwam een nieuw bestuur, maar de financiële problemen waren te hoog, zodat in 1970 de Stichting overgenomen werd door de Vereniging Pro Senectute. Deze vereniging kwam met het plan om het bejaardenhuis te vervangen door nieuwbouw, waar men in 1981 mee begon. Het veertig jaar oude gebouw werd vervangen door het nieuwe. Tegelijkertijd werd naast het nieuwe Wildhoef een tweede serie 55-plus appartementen gebouwd.

Verder ging het de Donkerelaan door richting de Hockeyvelden van Hockeyclub Bloemendaal. Daar was een toernooi aan de gang, waardoor er heel veel mensen aanwezig waren. “Laat ik maar doorlopen naar het Kopje”, dacht ik op dat moment. Door dus naar de Hoge Duin en Daalseweg en omhoog richting het Kopje van Bloemendaal. Dit is het hoogste duin in Nederland met een uitkijktoren. Hier heb ik even een tijdje doorgebracht en nog een filmpje op de Facebookpagina gezet, met het zicht op Haarlem. Het zat daarboven vol van de lieveheersbeestjes. Hierna ben ik weer naar beneden gelopen, terug richting Santpoort, langs de voetbalvelden en daarna over het fietspad (achterlangs) welke uitkomt bij de Ruïne van Brederode.

Ruïne en de heren van Brederode

In 1282 geeft Willem van Brederode opdracht tot de bouw van een kasteel bestaande uit een woontoren. Het kasteel wordt verwoest tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten (1350 – 1490). Dirk II, de vijfde heer van Brederode, laat een vierkant kasteel optrekken. Het kasteel is meermalen het strijdtoneel van bloedige twisten. De Spanjaarden plunderen het kasteel tijdens het beleg van Haarlem in 1573 en steken het in brand. De laatste mannelijke erfgenaam, Wolfert van Brederode, de achttiende heer, sterft in 1679. De heerlijkheid Brederode vervalt in 1795 aan de staat. Eind 19e eeuw wordt de ruïne gerestaureerd en als rijksmonument aangewezen.

De naam Brederode verwijst naar het stuk bosgrond dat wordt gerooid, de Brede Roede, waarop het kasteel is gebouwd. De hoog-adelijke familie speelt een belangrijke rol in de Nederlandse geschiedenis.

Verder door langs de Sauna Ridderrode en de Ruïne moest ik een keus maken. Ga ik rechtsaf door Santpoort-Zuid richting de Jan Gijzenvaart of linksaf richting Santpoort-Noord? Aangezien ik wist dat het tunneltje onder de Delftlaan bij de Jan Gijzenvaart dicht was, koos ik voor het laatste. Dus linksaf richting Santpoort-Noord, naar huis toe. Zo kwam ik ook langs de molen de Zandhaas en liep niet lang daarna over de Rijksstraatweg de wijk weer in.

Ik was mooi even voor het eten thuis en kijk nu terug op een mooi rondje wat ik gelopen heb.